giden sevgiliyi,küsen arkadaşı,uzaktaki akrabayı en çokta bir daha görme ihtimalimiz olmayanları özlüyoruz…
kimseye kimselere belli etmeden sessiz çığlıklarımızda , gecenin bilmem kaçında sıkışan göğüs kafesinin ağrısı geçsin diye zor bela aldığımız nefeslerin keskinliğinde özlüyoruz…
bir daha hiç dokunamayacağımız yüzü,duymayacağımız sesi çaresizce özlüyoruz…
çaresizliğimizde çırpınıyoruz, olmuyor olduramıyoruz, susturamıyoruz sesleri sanki içimizden konuşmak daha çok yakınlaştırıyor bizi kaybettiklerimizle ama bu sadece daha çok can yakıyor…
hem anlaşılmak istiyoruz hem de kimse böyle özlemesin istiyoruz çünkü bu zor bu acıyla karışık bunun tarifi yok …
en çokta seslerini duymaya ihtiyacımız olduğunda özlüyoruz hiç duymayacağımız o ses tonunu unutmamak için uğraşıyoruz…
velhasıl özlüyoruz toprağa gömdüklerimizi çaresizce ve ziyadesiyle…
mnemosynblog 
Çok mu
BeğenBeğen
çok
BeğenBeğen
Bazen çok olur zaten
BeğenBeğen